De schorseneer (Scorzonera hispanica) is een groente die voor de Tweede Wereldoorlog vrij algemeen gegeten werd, maar na de oorlog in diskrediet is geraakt, mogelijk door zijn bewerkelijkheid. In de zestiende eeuw is de schorseneer vanuit het Middellandse Zeegebied naar ons land geïmporteerd. De naam is afgeleid van het Italiaanse woord voor zwarte adder, scorzone, omdat de groente zo onaantrekkelijk was. Italianen doopten de schorseneer scorza nera, zwarte schil. Bij het schillen van de langwerpige, donkere wortels komt namelijk een kleverig melksap vrij. Dit feit heeft de groente de bijnaam keukenmeidenverdriet of huisvrouwenleed opgeleverd. Bijnamen die ook aan de verwante haverwortel (Tragopogon porrifolius) worden gegeven. Andere bijnamen zijn: winterasperge (of armeluisasperge) en winterstaaf. Schorseneren zijn een typische wintergroente, met de grootste aanvoer in februari. De schorseneer wordt na het schillen in stukjes gesneden en gekookt, met een scheutje azijn om verkleuring tegen te gaan. 
Sinds 1995 komt de schorseneer weer mondjesmaat terug.
 
Verbeterde Reuzen Nietschieters is een schorsenerenras dat lange, zware, goed schilbare wortels geeft. De toevoeging nietschieters in de naam betekent dat de planten niet snel in bloei zullen schieten. Schorseneren smaken verrukkelijk (enigszins aspergeachtig), zowel gestoofd als vers rauwkostschotels. Te zaaien in april-mei op diep bewerkte grond die niet vers bemest mag zijn (ook geen stalmest). Zaai op regels (of rijen) met een onderlinge afstand van 25 cm. In de regel na opkomst uitdunnen (het teveel aan planten wegnemen) tot de overgebleven planten op 10 cm uit elkaar staan. Tijdens de teelt de grond voldoende vochtig houden. Te oogsten vanaf oktober tot en met maart. Vooral diep uitgraven; de wortels breken gemakkelijk af. De wortels kunnen tijdens de winter in de grond blijven. Bij vorstvrij weer zijn ze vers te oogsten. Ook in de herfst kunnen ze worden gerooid en onder vochtig scherp zand in de kelder worden bewaard. Geschikt voor invriezen.